اگر متقاضی درمان ارتودنسی باشید و یا برای این درمان اقدام کرده باشید احتمالاً می‌دانید که پس از درآوردن براکت (سیم‌کشی دندان‌ها) باید مدتی از نگهدارنده ارتودنسی یا ریتینر (retainer) استفاده کنید.

امروز زیبایی لبخند یک فاکتور مهم در زیبایی چهره به حساب می‌آید به همین علت هر گونه اشکالی در دندان‌ها و لبخند می‌تواند اعتماد به نفس افراد را تحت تأثیر قرار دهد. یکی از این تفاوت‌ها درآوردن دندان اضافی است که وضعیتی نسبتاً شایع محسوب می‌شود. اگر شما نیز دندان اضافی دارید اصلاً نباید نگران آن باشید. در اینجا با دندان اضافی و توصیه هایی درباره آن آشنا می‌شوید.
دندان اضافی یا هایپردنشیا
در حالت نرمال همه 32 دندان دائمی در می‌آورند. در صورتی که تعداد دندان‌ها بیش‌ از این باشد به آن دندان اضافی یا هایپردنشیا (hyperdontia) گفته می‌شود. دندان اضافی ممکن است در دندان‌های شیری و یا دندان‌های دائمی دیده شود. این وضعیت هم در فک بالا و هم در فک پایین ممکن است اتفاق بیفتد. به گفته مقاله منتشر شده در Journal of Conservative Dentistry دندان اضافی در افرادی که هیچ سندرم یا بیماری مرتبط زمینه ساز ندارند، شایع نیست.

 چرا باید جای خالی دندان را پر کنیم؟ 

بریج دندان نوعی پروتز مصنوعی جایگزین دندان است. هنگامی که یک یا چند دندان خود را از دست می‌دهید، باید جای خالی آن را با نوعی پروتز مصنوعی پر کنید. علت این است که جای خالی دندان در عملکرد جویدن خلل ایجاد کرده و ممکن است تلفظ اصوات و واژه‌ ها را با مشکل مواجه سازد. از طرفی محل مناسبی برای گیر کردن ذرات غذا و تجمع پلاک و باکتری‌ها فراهم می‌سازد. این امر دندان‌های مجاور را مستعد پوسیدگی و کرم خوردگی ساخته و باعث التهاب لثه و عفونت آن می‌شود. عفونت لثه در صورتی که زود درمان نشود گسترش پیدا کرده و باعث تحلیل رفتن استخوان فک می‌شود. از طرفی جای خالی دندان باعث نازیبایی لبخند و پیر شدن چهره می‌شود. بنابراین به محض این که یک یا چند دندان خود را می‌کِشید، باید به فکر پر کردن جای خالی آن باشید. برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته چند روش وجود دارد که عبارتند از دندان مصنوعی، ایمپلنت و بریج دندان.

جلوگیری از فرسایش دندان‌ها غیر ممکن است و هیچ کس نمی‌تواند ادعا کند به طور کامل می‌تواند جلوی استهلاک و فرسایش دندان‌ها را بگیرد اما با اقدامات و یا تغییر عادات خود می توانید فرایند فرسایش دندانها را بسیار کند نموده و سالهای سال و حتی تا آخر عمر به تعویق بیندازید. چرا که عملکرد معمولی دهان و جویدن و صحبت کردن در حالت نرمال تاثیر چندانی بر دندانها نمی گذارد و فرسایش ناشی از آن بسیار جزئی است. اما معمولا وضعیت نامناسب دندانها و یا عادات نامناسب غذایی و دهانی باعث فرسایش شدید و کاهش طول عمر دندان می شود.
با مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم و رژیم غذایی سالم دندانها در مقابل فرسایش بسیار مقاوم شده و حتی تا آخر عمر برایتان کار می کنند.

به وضعیت بسته‌ بودن فکها، بایت گفته می‌شود و به موقعیت دندان‌ها و تماس آنها بر یکدیگر در هنگام بایت، اکلوژن گفته می‌شود. در صورتی که تماس دندان‌ها با یکدیگر نامناسب و غیر طبیعی باشد به آن مال اکلوژن گفته می‌شود. مال اکلوژن موجب مشکلاتی در تلفظ واژه‌ ها و اصوات، جویدن غذا و همچنین زیبایی چهره ایجاد می‌کند. همچنین مشکلاتی مانند ساییدگی و کوتاه شدگی دندانها، ترک‌ خوردگی و لب پر شدگی دندان‌ها و بسیاری از مشکلات دندانی دیگر ممکن است در اثر مال اکلوژن اتفاق بیفتد. برای اصلاح مال اکلوژن و پیشگیری از عواقب آن باید درمان ارتودنسی انجام داده و دندان‌ها را صاف و همراستا کنید.