جذاب کردن براکتهای ارتودنسی

درمان ارتودنسی را هر چه زودتر انجام دهید، در آینده کمتر به دندانپزشک مراجعه می کنید:

امروزه به والدین توصیه می شود درمان ارتودنسی فرزندشان را از سن 7 سالگی آغاز کنند. دکتر توماس کانجیالوسی می گوید: انجمن ارتودنتیستهای امریکا (AAO) توصیه می کند همه کودکان در سن 7 سالگی تحت غربالگری ارتودنسی قرار بگیرند. دندانهای دائمی معمولا در سن 6 یا 7 سالگی شروع به رویش می کنند. در این زمان است که مشکلات ارتودنسی خود را نشان می دهند.
چون استخوانها در این سن هنوز در حال رشد هستند، بهترین زمان برای ارزیابی وضعیت کودک و درمان، همین سن است. در این سن مشخص می شود کودک اکنون و یا در آینده نیاز به درمان ارتودنسی دارد یا خیر.
جذاب کردن براکتهای ارتودنسی:
برای این که کودکان به استفاده از براکت ارتودنسی ترغیب شوند، سازندگان آن اخیرا الاستیکهای رنگی و زیبا طراحی و وارد بازار کرده اند. الاستیکها، کشهای کوچکی هستند که سیمهای ارتودنسی را به براکتها متصل می کنند. کودکان می توانند رنگ الاستیک را خودشان انتخاب کنند. انتخاب رنگ الاستیک به بیمار امکان می دهد احساس کند در فرایند درمانی خود دخیل است.

زمان لازم برای عادت کردن به براکت ارتودنسی:
امروزه براکتها کمتر ناراحتی ایجاد می کنند و کمتر از براکتهای سنتی قابل مشاهده هستند. با این حال مدتی طول می کشد تا بیمار به آن عادت کند. در ضمن ممکن است غذا در اطراف براکت و سیم ارتودنسی گیر کند و استفاده از نخ دندان و مسواک مدت بیشتری طول بکشد. گاهی اوقات پس از تنظیم ماهیانه ی سیمهای ارتودنسی ممکن است کمی درد احساس شود. ناراحتی دندان را در صورت لزوم با مصرف مسکنهایی مانند استامینوفن می توان کنترل کرد. استفاده از سیمهای انعطاف پذیرتر و سبکتر تا حد زیادی مقدار درد و ناراحتی در حین درمان را کاهش می دهد.
درمان ارتودنسی در کودکان به عنوان ارتودنسی پیشگیرانه شناخته می شود. ارتودنسی پیشگیرانه از 6 یا 7 سالگی که دندانهای دائمی در حال رویش هستند، آغاز می شود. فک در این سن هنوز در حال رشد است بنابراین برخی وضعیتها مانند بهم ریختگی دندانها را در این سن آسانتر می توان درمان کرد.
پیش از این که دندانهای دائمی رویش یابند، این امکان وجود دارد که به رویش دندانها در موقعیت بهتر کمک شود. مثلا در مواردی که قوس دندانی بیش از حد کوچک است و احتمالا همه دندانها در آن به صورت صاف و مرتب جا نمی شوند، روش فضاسازی ارتودنسی متداول است. چند دهه پیش راه حل بهم ریختگی دندانها تقریبا همیشه کشیدن برخی از دندانهای دائمی برای باز کردن فضا بود. سپس از براکت ارتودنسی برای حرکت دادن سایر دندانها به موقعیت مناسب استفاده می شد.
اقدام درمانی زود هنگام از مزیت در حال رشد بودن فک برخوردار است. مثلا ابزاری به نام وسیع کننده کام (اکسپندر) برای وسیع کردن قوس دندانی بالا مورد استفاده قرار می گیرد تا فضای کافی برای رویش دندانها در آینده ایجاد شود. همین که اندازه قوس دندانی به مقدار کافی رسید، احتمالا دندانهای دائمی در موقعیت مناسب قرار می گیرند. گاهی اوقات دندانها پس از این که همگی رویش یافتند، باز هم ممکن است دچار بهم ریختگی و نامرتبی شوند. در چنین مواردی برخی از دندانهای دائمی ممکن است کشیده شوند تا فضای کافی برای صاف قرار گرفتن دندانهای دیگر فراهم شود.
درمان زود هنگام در شرایطی که قوس دندانی و فکها در موقعیت مناسب قرار ندارند نیز بسیار مفید است. پلاکهای متحرک ارتودنسی (ارتودنسی متحرک) در سن رشد می توانند این مشکلات را برطرف کنند. معمولا درمان ارتودنسی ثابت (سیم پیچی) در آینده لازم است اما دوره آن بسیار کوتاهتر و راحت تر خواهد بود.
لازم به ذکر است کودکانی که درمان ارتودنسی پیشگیرانه انجام می دهند، معمولا باز هم در آینده ممکن است نیاز به براکت ارتودنسی یا درمانهای دیگر داشته باشند اما به خاطر درمان زود هنگام، دوره درمانهای بعدی کوتاه و ساده خواهد بود. معمولا به این شیوه درمان، درمان دو مرحله ای گفته می شود.
به خاطر داشته باشید که درمان زود هنگام در مورد همه مشکلات ارتودنسی انجام نمی شود اما در برخی موارد مفید است.
دو وضعیتی که نیاز به مداخله زود هنگام و در سنین کودکی دارد تنگی فک بالا (کراس بایت) و جلو زدگی دندانهای بالایی است. کراس بایت باعث می شود فکها به صورت نامساوی رشد کنند و دندانهای بالایی که جلو زده اند در معرض ضربه هستند و راحت تر دچار ترک و شکستگی و آسیب در حوادث و تصادفات می شوند.