نصب براکت در دهان

فرایند نصب براکت ارتودنسی به دندان‌ها در 30 سال اخیر تا حد قابل توجهی تغییر کرده است. علت اصلی آن ظهور مواد و روش‌های جدید در دنیای دندانپزشکی است که امکان چسباندن مؤثرتر و کارآمدتر نگینهای براکت به مینای دندان را فراهم نموده است.
در سال 1955 تحقیقاتی صورت گرفت که به بررسی مینای دندان پرداخت و نشان می‌داد در صورتی‌ که مینای دندان پیش از چسباندن براکت اندکی دست‌کاری و آماده سازی شود، اتصال بین دندان و براکت محکم‌تر و مطمئن‌تر خواهد بود. چرا که به این ترتیب تغییرات میکروسکوپی در مینای دندان ایجاد می‌شود که امکان اتصال و پیوند قوی بین مواد چسب مخصوص دندانپزشکی و مینای دندان فراهم می‌شود. از این مفهوم غالباً در پر کردن دندان استفاده می‌شد اما بعدها در درمان ارتودنسی نیز از آن بهره گرفته شد.

سطح پشتی نگینهای براکت، طراحی توری شکلی دارد. هنگامی که چسب دندانپزشکی به سطح پشتی نگین براکت و سطح دندان مالیده می‌شود، قاعده توری براکت اتصال بسیار خوبی با مینایی که از قبل آماده سازی شده ایجاد می‌کند.

مراحل نصب براکت ارتودنسی
• ابتدا دندان‌ها با خمیر بدون طعم (همان خمیر مورد استفاده در پولیش دندان پس از جرم گیری ) پولیش می‌شوند.
• با استفاده از وسیله‌ ای به نام رترکتور یا باز کننده دهان، لب و گونه کنار زده می شود تا دندان‌ها کاملاً در معرض دید قرار بگیرند.
• دندان‌ها با جریان هوا خشک می‌شوند و سپس به مدت 30 ثانیه یک محلول به نام کاندیشنر در تماس با سطح جلویی دندانها قرار می‌گیرد.

• کاندیشنر از سطح دندان شسته می‌شود و دوباره دندان‌ها با استفاده از جریان هوا خشک می‌شوند.
• چسب مخصوص دندان‌پزشکی بر سطح پشتی نگینهای براکت مالیده شده و سپس نگینهای براکت بر روی دندان قرار می‌گیرند.
• موقعیت نگینهای براکت نسبت به جلوی دندان به دقت تنظیم می‌شود و سپس چسب اضافی پاک می‌شود.
• در صورتی که از چسب حساس به نور استفاده شده باشد، با تاباندن نور آبی مخصوصی (لایت کیور) چسب فعال شده و سخت می‌شود. برخی از انواع چسب دندانپزشکی نیازی به این مرحله ندارد.
• باز کننده دهان برداشته می شود و سیم ارتودنسی به نگینهای براکت وصل می‌شود.

کل مراحل چسباندن براکت به دندان‌ها حدود 10 تا 20 دقیقه طول می‌کشد. این مدت زمان برای اطمینان از جایگاه درست نگینهای براکت لازم است. همچنین بخشی از این زمان برای تاباندن نور باید در نظر گرفته شود. پیشرفت‌های اخیر در لایت کیور امکان استفاده از لامپ‌های ال ای دی را فراهم نموده است. به این ترتیب مدت زمان لازم برای تاباندن نور کاهش پیدا می‌کند. پیش ‌از این از لامپ‌های هالوژن برای این منظور استفاده می‌شد که 15 تا 20 ثانیه برای هر نگین براکت باید تابانده می‌شد در صورتی که نور ال ای دی تنها نصف این زمان را نیاز دارد. لامپهای پلاسما حتی کمتر از این زمان نیز نیاز دارند (حدود سه ثانیه برای هر نگین براکت).

چسباندن براکتها کاملاً بدون درد انجام می‌شود اما ممکن است این مدت زمان درمان برای بیماری با دهان باز، آزار دهنده باشد ولی استفاده از باز کننده دهان لازم است تا فرآیند چسباندن براکت با موفقیت انجام شود و بیمار در حین کار، دهان خود را نبندد. گونه و لبها در این مدت کشیده می‌شود اما خیلی زود بهبود می‌یابند. خشکی دهان را نیز می‌توانید به کمک دهان‌شویه برطرف کنید.
خشک ماندن دندان‌ها و محیط تحت درمان، برای چسباندن نگینهای براکت اهمیت بسیار زیادی دارد. بسیاری از انواع چسب دندان‌پزشکی در مقابل آب مقاوم هستند اما در مقابل آلودگی‌های بزاق عملکرد خوبی ندارند. پروتئین‌های موجود در بزاق دهان به سرعت به مینای دندان می‌چسبد و لایه‌ ای تشکیل می‌دهد که به آن پلیکل گفته می‌شود. این لایه مانع محکم چسبیدن چسب به دندان می‌شود. در نتیجه نباید بزاق، زبان، گونه و لب‌ها در حین درمان به دندان برسند.
برخی از ارتودنتیستها حلقه فلزی (بند ارتودنسی) دور دندانهای آسیای بزرگ قرار می‌دهند. با وجود پیشرفت‌هایی که در چسب‌های دندانپزشکی ایجاد شده استفاده از این روش مزیت‌هایی دارد.
یکی از مزیت‌های استفاده از حلقه فلزی در دندانهای آسیای بزرگ، افزایش ثبات اتصال در دندان بزرگی است که بخش بسیار فعالی از درمان ارتودنسی به شمار می‌آید. همچنین می‌توان ضمایم مختلفی از جمله تیوب هدگیر را به سطوح مختلف حلقه فلزی متصل کرد.

مراحل چسباندن حلقه فلزی به دندان آسیای بزرگ
• یک هفته پیش از چسباندن بند ارتودنسی از یک حلقه کشی به نام جدا کننده، استفاده می شود تا فضایی بین دندان‌های آسیای بزرگ ایجاد شود تا بتوان حلقه فلزی را دور دندان انداخت.
• پس از این که فضای لازم ایجاد شد، جدا کننده خارج می‌شود.
• حلقه فلزی ارتودنسی در اندازه‌های مختلف طراحی می‌شود بنابراین برای دندان بیمار حلقه متناسبی انتخاب می‌شود.

برای انداختن حلقه دور دندان، از ابزارهایی به نام بند سیتر، بند پوشر و بایت استیک استفاده می‌شود. هنگامی که بیمار فکها را می‌بندد در حالی که بایت استیک در دهان او قراردارد ، فشار کمتری بر فکها وارد می‌شود و حلقه در موقعیت درست قرار می‌گیرد. برای این منظور ابتدا ارتودنتیست استیک را در جای مناسبی قرار می‌دهد و سپس از بیمار می‌خواهد دهان خود را ببندد.
پس از این که حلقه مناسب و متناسب با دندان بیمار انتخاب شد، حلقه خارج شده و دندان خشک می‌شود. سطح داخلی حلقه به چسب مخصوص دندانپزشکی آغشته می‌شود و سپس حلقه در دندان قرار می‌گیرد.
در صورتی که چسب از انواع حساس به نور باشد، لایت کیور به آن تابانده می‌شود.

http://www.bracesguide.com/duringbraces/placing-braces.html