انواع چسب دندانپزشکی

انواع چسب دندانپزشکی
چسب دندانپزشکی برای اهداف گوناگون مورد استفاده قرار می گیرد. برخی از چسبهای دندان برای ترمیم استفاده می شوند و برخی دیگر برای درمان دندانپزشکی دیگر به کار می آیند. برخی از چسبها دائمی هستند و برخی دیگر موقتی. در هر صورت دندانپزشک باید دستور العمل روی محصول که توسط شرکت سازنده چسب درج شده است را به دقت بخواند تا نحوه دقیق ترکیب، نسبتها و کاربرد چسب را بداند. چسب دندانپزشکی مواد سخت و شکننده ایست که با ترکیب پودر و محلول ساخته می شود. چسبها یا رزین هستند یا بر پایه اسید. در چسبهای بر پایه اسید، پودر مورد استفاده سیلیکات یا اکسید فلز پایه و محلول اسیدی است.

پیش از هر چیز باید توجه داشته باشید اگر آماده سازی ترمیم به خوبی انجام نشود هیچ چسبی نمی تواند کارایی کامل خود را نشان دهد.
امروزه بیشتر ترمیمهای دندانپزشکی غیر مستقیم با استفاده از یکی از این پنج نوع چسب مخصوص دندانپزشکی، چسبانده می شوند: 1) اوژنول اکسید روی، 2) فسفات روی، 3) پلی کربوکسیلات، 4) گلاس آیونومر 5) رزین کامپوزیت.
- اوژنول اکسید روی
محلول اوژنول اکسید روی ترکیبی از آب، اوژنول، اسید استیک، استات روی و کلرید کلسیم است. فرم پودر شده آن از اکسید روی، اکسید منیزیم و سیلیس ساخته شده است. این چسب دندان دو نوع اصلی دارد، نوع اول ضعیف تر است و به عنوان چسب موقتی استفاده می شود و نوع دیگر عامل تقویت کننده دارد که باعث می شود به عنوان چسب دائمی کاربرد داشته باشد.
- فسفات روی
محلول فسفات روی از اسید فسفریک، فسفات آلومینیوم و آب ساخته می شود. نوع پودری آن از اکسید روی، اکسید منیزیم و سیلیس ساخته می شود. این چسب نیز دو نوع دارد، نوع دانه ریز و دانه متوسط. فسفات روی دانه ریز به عنوان چسب دائمی در ترمیمهای بریج، اینله، آنله و روکش دندان استفاده می شود. این چسب یک لایه نازکی تشکیل می دهد که در کار گذاشتن دقیق ترمیم موثر است. نوع دانه متوسط این چسب به عنوان عایقی برای پر کردن پوسیدگی های عمیق دندان استفاده می شود.

 - پلی کربوکسیلات 

پلی کربوکسیلات از اسید پلی آکریلیک، اسید ایتاکونیک، اسید مالئیک، اسید تارتاریک و آب تشکیل شده است. نوع پودری آن از اکسید روی خالص ساخته می شود. پلی کربوکسیلات به عنوان چسب دائمی در روکش های استیل و بند ارتودنسی استفاده می شود و همچنین به عنوان یک قاعده استفاده می شود بدون این که بافتها را تحریک کند.
- گلاس آیونومر
نوع محلول گلاس آیونومر، از اسید تارتاریک، اسید ایتاکونیک، اسید مالئیک و آب تشکیل می شود. نوع پودری آن از اکسید روی، اکسید آلومینیوم و کلسیم ساخته شده است. سه نوع گلاس آیونومر وجود دارد. نوع اول به عنوان چسب ترمیمهای فلزی و براکت ارتودنسی استفاده می شود. نوع دوم برای ترمیم نواحی فرسایش یافته مجاور لثه مورد استفاده قرار می گیرد و نوع سوم برای پوشاندن عاج کاربرد دارد.
- رزین کامپوزیت
رزین کامپوزیت یک چسب همه کاری در دندانپزشکی است. رزین کامپوزیت ضخامت کمی دارد و در آب نامحلول است. این ویژگیها باعث می شود از آن به عنوان چسب دائمی بتوان استفاده کرد. از رزین کامپوزیت برای چسباندن اینله و آنله سرامیکی یا رزین، ونیر سرامیکی، بند ارتودنسی و براکت و قالب های فلزی استفاده می شود.
سایر طبقه بندی های چسب دندانپزشکی
به طور کلی چسبهای دندانپزشکی را از نظر حلالیت در آب می توان به چند گروه اصلی تقسیم کرد:
- چسبهای بر پایه اسید بر پایه آب: فسفات روی، پلی آکریلیت روی، گلاس آیونومر. این چسبها حاوی فیلرهای سیلیکات یا اکسید فلز در یک زمینه نمکی هستند.
- چسبهای بر پایه اسید بر پایه روغن (غیر آبی): اوژنول اکسید روی و اکسید روی غیر اوژنول. این مواد حاوی فیلرهای اکسید فلز در زمینه ای نمک فلزی هستند.
- بر پایه رزین: چسبهای رزین متاکریلات یا آکریلات از جمله آخرین نسل چسب رزین خود چسب که حاوی سیلیکات یا انواع دیگر فیلر است که در یک زمینه رزین آلی قرار گرفته اند.
همچنین بر اساس نوع زمینه (ماتریکس) چسب می توان چسبها را به انواع زیر دسته بندی کرد:
- فسفات
- پلی کربوکلسیلات
- فنولات
- رزین
شرایط و ویژگیهای چسبهای دندانپزشکی
چسبهای دندان باید از ویژگیهای زیر برخوردار باشند:
- برای پالپ دندان و لثه تحریک کننده نباشد و نباید به توسعه ی مجدد پوسیدگی دندان کمک کند. به این ویژگی کاریواستاتیک یا آنتی کاریوژنسیتی گفته می شود.
- پیوند محکمی بین مینا و عاج برقرار کند.
- لبه های آن خوب مهر و موم شوند تا از نشت و نفوذ جلوگیری شود.
- در مقابل حل شدن در بزاق یا هر مایع دهانی دیگر مقاوم باشد.
- از نظر زیبایی مناسب باشد و مقاومت شیمیایی و حرارتی خوبی داشته باشد.
- نیمه شفاف باشد.
- ضخامت یک لایه آن کم باشد (در حالت ایده آل 25 میکرون).

https://en.wikipedia.org/wiki/Dental_cement
http://www.ehow.com/about_5038136_types-dental-cements.html